Gülay Sormageç

Gülay Sormageç

DÖRT GÜN, BİR HİKÂYE

(25 Şubat gecesi Rus Motorize Alayının tanklarından açılan top ve roket saldırıları ile bölgedeki tek havaalanı olan Hocalı havaalanı kullanılamaz hale getirilmiş, kentin dışarıyla ilişkisi tamamen kesilmiştir. Şehri savunan askerlerin kahramanca şehit olmasından sonra, Hocalı’nın işgali sonucu sivil, eli silâhsız, Azerbaycan Türkleri çocuk, kadın, ihtiyar, genç ayrımı yapılmadan Ermeniler tarafından vahşice katledilmiştir. Ermeniler, Türklerin gözlerini oyarak, kafataslarının derisini soyarak, hızar ve testerelerle diri diri insanların kol ve bacaklarını keserek katletmişlerdir. Küçücük çocukların gözleri oyulmuş, hamile kadınların karınları yırtılmış, insanlar diri diri toprağa gömülmüştür. Hatta şehitlerin birçoğunun cesetleri yakılmıştır. Azerbaycan Cumhuriyeti‘nin resmî kaynaklarına göre saldırıda 106’sı kadın, 83’ü çocuk olmak üzere toplam 613 Azerbaycan Türk’ü hayatını kaybetmiştir. Ayrıca, 487 kişi ağır yaralanmış ve 1275 kişi ise rehin alınmış, geri kalan nüfus da bin bir zorlukla kaçarak canını zor kurtarmıştır.)

Kaleme aldığımız hikaye; olayın canlı şahitlerinden birisidir! Kendisiyle yapılan röportajdan yola çıkarak kaleme aldık. Kadınların, çocukların ve Azerbaycan Türk’ü her bir kardeşimizin yaşadığı acıyı yüreğimiz bin parçaya bölünerek pay ediyor, şehitleri rahmetle anıyoruz!

Hocalı beyaz örtüye bürünmüş, soğuk bir kış sabahıydı. Aniden kapımız sert tekmelerle, şiddetle sarsıldı. Korkudan yüreğimiz ağzımıza gelmişti. Babam neler olduğuna anlam verememiş bir halde korku ve endişeyle koştu kapıyı açtı. Eli silahlı adamlarla karşılaşmıştı. Hiçbir şey söylemeden dipçikle göğsüne şiddetle vurdular, darbenin etkisiyle babam dengesini kaybederek yere yığılmıştı. Öfke ve nefret saçan buyurgan bir dille silahı üzerimize doğrulttular, dışarı çıkmamızı emrettiler. Nutkumuz tutulmuştu, itiraz edemedik, hiçbir şey söyleyemeden dışarı çıktık.

Çoğu kadın ve çocuklardan oluşan yüzlerce insan evimizin önündeki büyük meydanda toplanmıştı. Silahlardan dur durak bilmeden ateş açılıyor vızır vızır mermiler havada uçuşuyordu, vurulabilirdik. Kurşun vınlamaları ve korku içinde koruyabildiğimiz kadar kendimizi koruyarak meydandaki kalabalığın içine karıştık.

1

Çok geçmeden askeri araçlardan yaklaşık yirmi asker inmişti, bize doğru yürüdüler yine silahlarını üzerimize doğrultarak araçlara binmemizi emrettiler. Sıkış, tepiş bindik. Nereye gittiğimizi bilmiyorduk. Ormana doğru götürüldüğümüzü anlamıştık. Bizi ormanın yakınında askeri bölüğün deposuna

getirilmişiz. Araçtan indiğimde gördüklerim beni şoke etmişti. Dört bir yanda işkence vardı. Kadınlara tecavüz ediliyor, erkeklere işkenceler yapılıyordu. Dipçikle erkeklerin cinsel organlarına vuruyorlardı. Sakatlamak kastıyla vuruyorlardı ki; bir daha bizim erkeklerin çocuğu olmasın!

Öfke ve kin kokan salyalı cümleler kuruyorlar, yeni doğacak neslin ermeni soyundan olacağını söylüyorlardı. Dehşet içindeydim. Başka bir boyutta mı yaşıyordum, bir rüyamıydı bu? Yoksa kâbus mu görüyordum? Hızla gelen arabanın yanımızda kulak yırtan sesiyle ani fren yapmasından irkilmiştim. Aracın kasasından mahallemizin erkeklerini indiriyorlardı. Gözlerim babamı aradı, babam yoktu. Tekrar tekrar baktım, bakmaktan yoruluncaya kadar baktım ama göremedim. Yüreğimde endişe katmerlendi. Kendimi kır kazanına (zift kazanı) atılmış ve az sonra eriyip sıvıya dönüşecekmiş gibi kötü hissediyordum. Ne olacaktı? Bizi neler bekliyordu? Zihnim bana küçük olduğumu telkin etse de adını koyamadığım bir korku yaşıyordum. Sağım, solum, önüm, arkam hep yetişkin insandı. İç sesim, şimdilik büyük insanların arasında kaybolmuş gibisin, senin için bu belki bir avantaj olabilir diyordu. Gerçekten öyle miydi? Aldatıcı bir teselliydi belki ama tek düşüncem küçük olmamdı. Beni görmeyecekleri hissine kapılmıştım.

AKŞAM

Hepimiz aç, susuz perişandık. Yavaş yavaş karanlık çökmüştü. Ne halimizi soran, ne de acıyan yoktu. Sanki oradan oraya taşınacak bir eşyaydık her birimiz. Emirler yağdırılıyor, insanlar askeri arabaya doldurulup, taşınıyordu. Sıra bize gelmişti. Meçhulün içinde, meçhule gidecek bahtsızlardık!

Ormana doğru götürüyorlardı. Yol boyunca gördüğüm manzara korkunçtu. Şehir kan gölüne dönmüş, sanki bulutlardan kan yağmıştı. Ortalık düşman ordusunun askerleriyle kaynıyordu. Yerde göz alabildiğince uzanmış insan yığını… Askerler insanların ölüp ölmediğini kontrol ediyorlar, hareket eden ve ses vereni hunharca öldürüyorlardı… Acı acı yutkunuyordum, canım yanıyor, yüreğim kanıyordu. Gözümün gördükleri ve hissettiklerimin arasında sıkışmış yola devam ediyorduk. Nihayet birkaç saatlik yolculuktan sonra gelmemiz gereken yere gelmişiz. Daha önce hiç görmediğim bir yerdi. Yüzlerce Azerbaycan Türk’ü esir edilmişti. Her yerde işkence kol geziyor, insanlar diri-diri yakılıyordu. Ölüp gitmeyi istemenin o anda toptan ölümün gelmesi için dua etmenin netameli demlerinde savrulmak… Kavrulmak… Yoğrulmak!

2

İnsanlığın sustuğu yerdeydik. Genç kızlara babalarının gözleri önünde tecavüz ediyorlar ve korku filmlerinde olan kötü karakterli oyuncular gibi çılgın, sapkın kahkahalarıyla onurumuzu, insanlığımızı, namusumuzu yerden yere çalıyorlardı. Ağızlarında kin, nefret, garez salyası: “Öleceksiniz, soyunuzu kurutacağız, karnınızda bizim soyumuzdan erkekler taşıyacaksınız” diyerek kadınlara saldırıyorlardı. Göz buna nasıl dayana? Gönül nasıl katlana? İleri atılıp itiraz eden erkeklere ateş açıyor ve öldürüyorlardı. Erkekler o iğrenç manzarayı izlemektense itiraz ederek öldürülmeyi tercih ediyordu. Kıyamet bu olsa gerek! Birkaç dakika içinde yirmiye yakın erkek öldürülmüştü. Hamile bir kadının karnını yarıp bebeğini çıkardılar, zerre acımadan vahşice ateşe attılar. Olanlara inanamadım, dayanamadım. Gözlerim karardı, kulaklarım uğuldadı, birden karanlık çöktü, bayılmışım. Gözümü açtığımda vahşet devam ediyordu. Anamın gözü yaşlı, kadınların gözü yaşlıydı. Başka da bir şey gelmiyordu ellerinden!

Her defasında insanlara yapılan vahşeti gördüğümde etimden et koparıyorlar, lime lime doğruyorlardı… Beynimi uyuşturmak, uyumak, yok olmak istiyordum. Keşke ölseydim de bunları görmeseydim. İnsana kendi ölümünü istemek sevimli gelir mi? Şu an çok sevimli geliyordu.

Dört gün boyunca devam eden vahşetten geriye çok az insan sağ çıkabilmişti. Annem, ben ve birkaç kadın! Bu bir mucizemiydi, bilinmezlikler içinde bir tecelli mi(!)?

Bir gece sonra:

Gökyüzü kızıla boyandı. Sanki yerdeki kan gökyüzüne yansımıştı. Karanlık, pis kokulu odanın bir köşesine sıkışmıştık. Az sonra ayak sesleri duyuldu. Annem bana sıkı sıkı sarıldı beni göğsüne bastırdı. Elinde olsa sanki yeniden beni batnında ( karnında) saklayacaktı tir tir titriyordu. Annemin gözlerine baktım, gözlerindeki korkuda kayboldum. Kapı açıldı, o ayak sesleri beni anamdan koparıp ayırdı. Vermemek için direnen annemin üstü, başı yırtılmış, aldığı darbeler yüzünü, gözünü kan içinde bırakmıştı. Annemin feryadı göklere yükseldi, onu daha önce hiç böyle görmemiştim. Beni neden götürdüklerini anlamıyordum. Ağlıyor, beni götürmemeleri için yalvarıp yakarıyordum. Koridor boyunca kah sürükleyerek, kah iterek beni bir odaya getirip kapattılar. Kendimi toplayarak sakinleşmeye çalıştım. Odayı gözden geçirdim. Bu oda diğerlerinden daha düzenliydi. Belli ki, yüksek rütbeli birinin odasıydı. Az sonra koridordan hızlı, okkalı, yüreğe işleyen sert adımlar duydum. Sakinleşmeye çalışsam da başaramıyordum. Uçacak gibi titriyordum. Kaba bir ses “Onun kızı mı?” diye sorup cevabını beklemeden hışımla odaya daldı. İri yarı, kilolu, kırk beş yaşlarında, sakallı, kır saçlı bir adamla göz-göze geldik.

3

Nefret ve mide bulandıran bir gülümsemeyle yüzüme baktı. Kafesten kaçan vahşi bir hayvan gibi üzerime yürüdü… Sadece elimi kaldırıp yüzünü tırmalaya bildim. Canı acımış daha da öfkelenmişti, beni saçımdan tutup duvara çarptı. Vücudum sanki araba altında kalmış gibi sızlıyordu. Sanırım dişim kırıldığı için ağzım kanla dolmuş, alnımdan akan kan da süzülerek gözüme dolmuştu. Kendime gelip kanlı gözlerimi açtığımda karnımdaki keskin ağrı tüm ağrılarımı bastırmıştı. Vücudum uyuşmuştu. Annemin neden feryat ettiğini şimdi daha iyi anlıyordum. Meğer pis iştahlarını bu geceye bırakmışlar!

Artık küçük bir kız değildim.

İçi parçalanmış, duygusu yok edilmiş, hem vücuduna, hem ruhuna, hem de geleceğine tecavüz edilmiş bir kadın! Henüz olgunlaşmayan küçük vücudum tecavüzün en vahşisine maruz kalmıştı. Yerden kalkamıyordum. Sanki yıllardır yatağa bağımlı bir hasta gibiydim. Külçe gibi yataktan düşüp yere yığıldım. Kendime gelemeden sırayla diğer askerlerin tecavüzüne maruz kaldım. Yüzünü tırmaladığım iri yarı adam da camda veya aynada her yüzüne baktığında içtiği sigarayı vücuduma basarak söndürüyor, bana “küçük fahişe” ile başlayan ağır hakaretler yağdırıyordu.

“Sizi böyle mahvetmek lazım” diyordu. Vücudumda sigara ateşinin yaktığı izler, içim parçalanmış halde… Daha ne kadar dayana bilirdim(?)!

Bana öyle geliyordu ki, tüm bu yaşadıklarım sadece bir rüya. Rüya değildi, her seferinde tiksinerek kendime geliyordum. Ölmek için çareler arıyordum… Ölemiyordum… Ama aslında bir ölüden farkım yoktu.

Hiç hareket edemiyor, nefes bile alamıyordum. Öldüğümü zannedip diğer cesetlerle birlikte beni bir çukura atmışlardı.

AĞDAM’DA HASTANEDE GÖZLERİMİ AÇTIM

Sonradan öğrendim ki, askerlerimizden biri tesadüfen hırıltımı duymuş, beni Ağdama-hastaneye getirmiş…

Vücudumdaki yaralar iyileşti!

Fakat vahşetin izleri hem bedenimden hem de ruhumdan hiç silinmedi, silinmeyecek. Dört yıl konuşamadım. Dilim tutulmuştu…

Ne çocukluğumu yaşayabildim, ne geleceğimi, ne kadınlığımı! Esir oldum, evlat oldum, şehit kızı oldum, kimsesiz oldum, öğrenci oldum, ama kendimi bulamadım. Aynanın karşısına geçip vücuduma baktığımda, sigara izlerini görüp vücudumdan iğrendim. Başımın sağ tarafında o gün kökünden yolunan saçımın kel yerini gördüğümde, yüzümden iğrendim! Feryadımı kimse duymadığı için, kulaklarımdan gitmeyen sesimden iğrendim! Kadın olduğum gün, kadın olmaktan iğrendim! Kadın olduğuma isyan ettiğim gün… Kadınlığı reddettim!

4

Yine 25 Şubat:

Dizlerimi karnıma doğru kıvırıp oturdum. Başımı iki elimle sıkarak ağladım. Cevapsız sorular sordum kendi kendime “ Doğduğumda saçaklar ağladı mı?”

Bilinçli bir yalnızlığın içinde kendimle karşılaşmaktan korktum, kaçmak istedim! Aslında kaçmanın, susmanın, korkmanın ne olduğunu daha önceden de biliyordum! Ama bu seferki başka idi… Çünkü o gün, bugün bundan kurtulamadım, kurtulamıyorum!

Yaşadığım dört günden sonra bütün kokular bomba, bütün renkler kırmızı ve siyaha, bütün sesler silah ve bomba seslerine dönüşmüştü benim için…

Her şey “Keşke o sabah hiç gün doğmasaydı” dediğim gün değişmişti. Musibetin, haksız işgalin, işkencenin her çeşidinin ve bilinçli bir soykırımın hayata geçirildiği gece… Gözyaşlarım buz tutmuş, hayallerimi talan vurmuştu. Acımasız kahkahalar, bomba sesleri, kan gölüne dönen sokaklar, bitmeyen feryatlar!

Yıllar geçmesine rağmen, ne zaman hatırlasam, etrafımdaki her şeyi kırıp döküyorum. İç isyanım büyüyor… Dayanamıyorum… Dünyaya kız olarak geldiğim için hayıflanıyorum(!)?

On üç yaşım, ne bahtsız yaşım. Gözlerimden aktı kanlı yaşım. Büyük bir musibete uğramıştı başım…

Yine bir 25 Şubat… Kan kusarak yumruğumu öyle bir sıkıyorum ki, tırnağım avuç içimde etime geçiyor, kanatıyor. Duymuyorum!

Yıllardır, insanlar beni Hocalı’da tecavüze uğramış kız olarak gösterdi. Bense, her defasında kendimden iğrendim.

Gerçek olan şuydu; benim bedenime, beni parmakla gösterenlerinse vicdanına tecavüz edilmişti.

On iki sene yaşadığım Hocalı’dan, aklımda vahşet saçan dört gün ve çok acı bir hatıra kaldı…TECAVÜZ!!!

Önceki ve Sonraki Yazılar