"Beste Kökdemir'in "; 

Açılan sergiye bıraktığı tarihi yazı .....

 

Eski bir dostumla kavuşmuş gibi hissediyorum doğada.

Bel ki de gerçek evim burasıydı.

İçimde o gereksiz, kodlu ağırlık,

Nedeni bilinmeyen suçluluk duygusu ve endişe olmadan,

Sevgi hakkında düşünmeden sadece severek..

 

Edindiğim,hakikatte bana ait olmayan güçler için değil,

Sadece var olduğumuz için mutlu olduğum yerdi orası.

Orada kalbimiz temizdi.

Sahip olmak için sevmedik insanları,

Zehrimizi kusmak için hayatımızın bir parçası haline getirmedik.

Oyun oynamadığımız için dışlamadılar bizi.

Her gün oyun oynadık karşılıklı.

Güneş enerjisiyle beslendik.

Daha yeni fotosentez  yapmış,

GDO'suz,taze bitkiler yediğimiz için.

Kimse bitkilerin patentini alıp köylüleri aç bırakmamıştı.

Uzun uzun koşsakta yorulmazdık.

Bağışıklık sistemimiz çökmemişti henüz...

 

Sabahın 7'sinde kalkardık belki çünkü her gün mutlulukla 

Uyanmamız için bir sebep vardı.

Sevmekten korkup,

Kalbimizdeki iltihap yüzünden hasta olmadık.

Sevgi yüklüyse kalbimiz minnet duyardık.

Her beklentimiz karşılanmadığında küsüp,

Kaşları çatılmış,soluk tenli,ağız kenarları bükülmüş insanlara dönüşmezdik..

 

Çünkü pek bir şey beklemezdik..

Sevgiyi hesaplamazdık..

Kimse bize kusursuz olmak zorunda olduğumuzu 

Ama asla olamayacağımızı söylememişti..

Bize korkuyu öğretmemişlerdi henüz..

Kabul edilmenin tek yolu sürekli  geleceği düşünmek değildi..

Nasıl daha  zengin olurum yerine köpeklerimizle yuvarlanırdık.

Nasıl  daha güzel olurum yerine kim ağzına daha çok üzüm sığdırır oyunu oynayıp 

Üstümüzü başımızı mahvederdik.

Yeterliydi herşey.

Biz de yeterliydik.

İstediğimiz her şeyi başarabilirdik.

En yüksek dağın tepesine tırmanabilirdik. 

 

Kimse bizi, bütün geleceğimizin bilmem kaç soruluk, 

Tek bir teste bağlı olduğuna inandırmamıştı.

Belki çıngıraklı yılanlardan korkardık ve birkaç tehlike daha vardı.

Sevmek tehlikeli değildi işte..

Hoyratça ve kaçarak dokunmazdık birbirimize.

Sevdiğimize verdiğimiz her şey kendimize vermekti zaten.

Öpüşlerimizde savaş yoktu.

Öpüşlerimiz kutsaldı.