Munzur dağlarının kanadında duran çocuklar 

Merhametin kartalı gibi dünya canında sofra kurarken 

Masumiyetin direnci sorgular yaşam geleceğini ki

Emirali Yağan sayfasında duran divanın aynasında 

İnsanlık yurdun bağrı yaralı kalmaz!

Dicle ile Fırat kardeşliği kadar yeryüzünü saran okyansun damlalarında cesur olmak var.

Kimsesiz adaletin canında durmak 

Kayıp insanlığın ormanında 

Kitaplara sığmayan acıları anlatmak 

Kimin derdi olabilir ki?

İşte, Emirali Yağan sancılarında duran kalemin bitmeyen ağıtlar onları şiir feneri yapar!

Mezopotamya kalbinin ağrısında söylenen dengbejlerin gözleri anlatır 

Emirali Yağan odasında Paris'te açan güvercin kanadı 

Çaresiz kalır mı?

O Dersim çocuklarına armağan veren erenler türküleri söylenmez mi?

Senin şiirlerinde bekleyen umutlar biter mi?

Bu insanlık çağının virüsler çekip gitmez mi?

Ya Düzgün Baba sevgisi sarmaz mı çocukları?

Dünya Ana Saltıklar kapısında beklemez mi?

Baba Mansur Ocağı ekmeğini dağıtmaz mı?

Ape Musa gülüşünde duran güneşinde bahçesi uyanmaz mı?

Mehmet Çetin rüzgarındaki şiirler kalemi yazmaz mı?

Bilirsin ki 

Zalimler dünyasına meydan okuyan yeryüzü çocukları bitmez!

Söylersin ki

Umudun çocukları toprağında yeşeren kardelen alnı

Anlatılan mızrabın dilinde 

Ozanın tarihinde susmayan karanfil artık!

Şimdi;

Bilinmeyen hikayelerin sonuna gelinen dünyadayız bra!

Salfından önceki tarihin 

Salgından sonraki eşgalleri ortaya bir daha çıktı ki

Emirali Yağan fermanında şiirlerin bütün kahramanları gibi

Seninde hanene yazılan bir alkışın büyük evreninde ceylanların ayak izleri yurdunda eğilmeyen direniş sabahı!

Ezberleri bozan ormanların bereketindeki ağıtların ömür anahtarı 

Yakasında yıkanan özgürlüğün dertli sazında 

Dikenli gül bahçelerinde reddi miras onuru

Emirali Yağan'ı uğurlarken 

Dersim ocağında duran köprünün gerçekler aşkında 

İnsanlık notalarının bilge okulu tarihteki yerini koruyor hala

Tıpkı insanlık haritasını insanlık yurdunda 

Türkülerin şiir yıldızı canı gibi!