Başkan Açıl, İmranlı'ya aşkını ilan etti

"Baba toprağı olan Sivas şehrini solunda bırakıp geçince heyecanı daha da arttı.

10 yıldır Sivas’ına, İmranlı’sına, doğduğu Karacaören köyüne gidememişti.

Birçokları gibi ekmek peşinde doğduğu yerden, doyduğu yerlere göç etmişti.

Göç ederken de baba toprağındaki bütün anılarını gönül heybesine doldurup beraberinde götürmüştü.

Şimdi geride bıraktığı o anılarını aramaya gidiyordu.

Hafik ve Zara ilçelerini geçtikten sonra kullandığı aracın direksiyonu sanki kendiliğinden soldaki Han köyüne döndü. Sivas Madımak otelinde 35 şair, yazar, ozan ve aydınla birlikte yakılan genç ozan Hasret Gültekin’in anıt mezarının bulunduğu Han köyüne. Anıt mezarın başına gelince Hasret’in bir kasedinde okuduğu ve sanki şimdiki halini anlattığı türküyü dertli Curasını kucağına alarak söylemeye başladı.

Gün olaydı gün olaydı

Gittiğim yer Van olaydı

Yattığım yer Han olaydı oy oy oy

Gün dolandı dağı taşı

Dinmiyor gözümün yaşı

Dağın başı duman duman

Zalim gurbet el ne yaman

Gurbet elde hayli zaman oy oy oy

Gün dolandı dağı taşı

Dinmiyor gözümün yaşı

Sazını kılıfına koyduktan sonra aracının yönünü yine doğduğu ve ömrünün en çileli, ama en güzel yıllarını geçirdiği İmranlı'ya çevirdi.

Türkiye’nin en uzun ırmağı Kızılırmağın geçtiği köprünün üzerine geldiğinde içinden sanki bir şeyler koptu.

Köprünün üzerinde arabasını yavaşlatıp sola baktığında az önce Han köyünde ziyaret ettiği Hasret Gültekin'in adının Kızılırmağın kenarında bir parkta yaşatıldığını gördüğünde tarifsiz bir mutluluk yaşadı.

Hasret kendi doğduğu topraklarda unutulmamıştı.

Ve Hasret boşuna dememişti ;

“Şairler şiirler yazıyor, ressamlar resimler yapıyor ve biz ozanlar türküler söylüyoruz.

Peki bütün bunları niçin yapıyoruz ?

Dünya alışkanlıktan değil de, sevgi ve mutluluktan dönsün diye.”

Evet Hasretin dileği gerçekleşmiş

Dünya onun doğduğu topraklarda alışkanlıktan değil sevgiden dönmeye başlamıştı ...

Çarşıda aracını park eder etmez koşarcasına o köprüye doğru yürüdü.

Köprünün tam ortasına gelince, demir korkuluklardan tutup yönünü yukarıya, ırmağın doğduğu Kızıldağ’a döndü.

İmranlı’yı ortadan bölerek coşkuyla akan bu suyu izlemek nasıl bir heyecandı.

Bıraksalar saatlerce adeta nefes almadan durup izlerdi bu muhteşem akışı.

Sırasıyla Sivas, Kayseri, Nevşehir, Kırıkkale, Ankara, Aksaray, Çankırı, Çorum ve Samsun illerinin topraklarından geçerek Bafra Burnu’ndan Karadeniz’e karışıyordu. 1355 kilometre uzunluğundaki Kızılırmak işte kendisinin de doğduğu bu topraklardan doğuyordu.

İmranlı Belediye Başkanı Murat Açıl'ın tabiriyle,

İmranlı “Kızılırmağın doğduğu kent” idi.

Çarşıya döndü. Yıllanmış hasreti içine çeke çeke yürüdü. Çarşının tam ortasında tarihi bir çeşme vardı. Buz gibi akan suyu yine Kızıldağdan geliyordu. O suyu kana kana, doyamamışçasına içti.

Çeşmenin az ilerisindeki sandalyelerden birisine oturup bir çay istedi. İşte yıllardır aradığı huzur buydu. Bu bir düş ise ne güzel bir düş idi. Yok eğer rüya ise, hiç bitmemeliydi ve hiç uyanmamalıydı bu rüyadan.

Sağında solunda akıp giden tanıdık simalara, yöresel giyinmiş analara ve çoğu değişmiş esnafların dükkanlarına baktı.

Şimdi böyle kuru kuruya oturamazdı.

Ya dertli curasını çıkarıp türküler söyleyecek

ya da şiir okuyacaktı.

Yoksa yıllar sonra sevdiklerine kavuşup kucaklaştığında, sevinç gözyaşlarına boğulanlar gibi özlem selinden patlayacaktı. Oturduğu sandalyeden ayağa kalktı.

Sahnede büyük bir seyirciye konser verir gibi, yan masadakilerin ve çarşıdan gelip geçenlerin durarak pür dikkat bakışları arasında avazı çıktığı kadar bağırarak büyük bir heyecanla şiirini okumaya başladı:

İMRANLIM

Gelenek görenek düğün toyunla

İlçeler içinde teksin İmranlım

Bir bucak yüz yedi pare köyünle

Her mevsim bir başka şıksın İmranlım

Çarşında çoğunluk birbirin tanır

Kimisi kirvedir kimisi dünür

Bir diğer ismine Maciran denir

Hatırda gönülde yeksin İmranlım

Alevin hem Sünnin Türk’ün Kürdünle

Kardeşçe yaşayan yiğit merdinle

Şu cennet vatanda baba yurdunla